‘Zigzaggen is uitputtend: als je voortdurend heen en weer gaat om van alles te vermijden”
Ik ken deze uitspraak van Brene Brown.
Ik scrollde laatst wat op Facebook en zag daar een bericht van een oud deelnemer van de training LoopbaanLef. Betty is een jonge vrouw (in de dertig) en vond haar plek niet in het onderwijs en zelfs niet in ons land.
Zij vond zichzelf niet succesvol.
Uiteindelijk bleek de vraag: “Wat is je definitie van succes?”. Welke meetlat neem je?” de kernvraag te zijn voor haar.
Het bleek niet haar eigen meetlat te zijn en zij voelde zich slachtoffer van de meetlat van anderen in haar werksituatie. De ouders, de school, de leerlingen….zij wilde het voor iedereen goed doen en dat lukte niet.
Zij vond het moeilijk om vriendelijk zijn t.o.v.zichzelf : warm en begripvol wanneer zij faalde en dan de pijn niet negeren zonder zelfkritiek.
Ik zag laatst foto’s van Betty op Facebook langskomen.
Zigzaggend tussen Meditaties in het verre Oosten en haar nieuwe werkplek vond zij haar weg.
Angstgevoelens hebben we allemaal en soms schaam ik me ook. Al ben ik oefenmeester in durven. Ik maak ze niet zwaar of te licht maar laat zien dat ik ze geaccepteerd heb. En ik ga ermee om.
En als je dit deelt kun je het gevoel krijgen dat je samen in de arena staat en dat als we falen doen we dat samen doen, dan hebben we in elk geval grote moed getoond. We kunnen niet in ons eentje leren om kwetsbaarder en moediger te zijn. soms is het moedigste een ander om steun vragen.
Samen maakten we de zigzagbewegingen kleiner. Bakens werden dichterbij gezet en de veiligheid vergroot.
Dat is voor mij dan ook durven: te erkennen dat je bang mag zijn, angst mag tonen en kwetsbaar te zijn.
Reageer